Edebiyatımızı düşündüğümde, pek çok sevdiğim yazar, şair ve eser zihnimde uçuşuyor. Bir “en iyiler listesi” yapmak imkansız ve haksızlık olur. “Kimden söz açsam, neyi önersem; çoğu bir yerinden tutar da sever, yahut satırlarında mutlaka tanıdıklarına rastlar” derken, pek sevgili Barış Bıçakçı’da duruyorum. Çünkü o biz okurlar için tanıdık hislerin, her günkü düşüncelerin, bir dost sohbetinin anlatıcısı. Öyle samimi bir dille, çok büyük laflar etmeden; insana, hayata ve sevgiye dair düşünceleri usulca sıralıyor. İnsanı fark etmeden, belki de en çok kendine doğru, derin düşüncelere sürükleyebilen bir yazar!

Bana göre Türk edebiyatındaki yeri ise tam da bu sadeliğin ve içtenliğin kesiştiği noktadan geliyor. Romanlarındaki karakterler, Ankara’nın bildik sokaklarında, eski apartmanlarında yaşıyor; dostlarıyla sohbet ediyor, fasulye ayıklarken gündelik dertlerini düşünüyor, aşka düşüyor, ayrılığı tadıyor, beklenmedik anlarda (ki her an beklenmediktir) bir sevdiklerini kaybediyorlar. Hem sıradan, hem çok özel hayata dair o anları, bazen o kavruk hüznü, bazen o iç ısıtan sevgiyi en insan haliyle yaşıyorlar.

Barış Bıçakçı, kitaplarını okuma deneyimini, ılık bir bardak suyu yavaşça içmeye benzetiyor. Sözü daha fazla uzatmadan, çok sevdiğim beş kitabından kısaca bahsederek, sizlerde de en az birini alıp okuma hevesi uyandırmayı umuyorum.

Bizim Büyük Çaresizliğimiz

2012 yılında, Barış Bıçakçı ile geç de olsa tanıştığım ilk eseriydi. Bu romanda yazar, dostluk ve aşk arasında sıkışan iki adamın hikâyesini anlatıyor ama aslında çok daha fazlası var içinde. Çocukluktan beri arkadaş olan Ender ve Çetin’in hayatı, evlerine taşınan Nihal ile değişiyor. Ama mesele sadece bir aşk hikâyesi değil; bu kitap, dostluğun ağırlığını, alışkanlıkların güvenli sularını ve değişmenin zorunluluğunu da anlatıyor. Sessizce akan ama içimize işleyen bir roman. Unutmadan ekleyeyim, romanın bir de çok güzel bir filmi bulunuyor, okuduktan sonra izlemesi ise pek keyifli oluyor.

Buradan sonrasının belli bir favori sırası izlemediğini baştan söyleyeyim, çünkü birbirinden ayıramam.

Sinek Isırıklarının Müellifi

Edebiyatın büyüsüne inanan bir adam olan Cemil’in hikâyesi… Kendisi bir Yusuf Atılgan karakteri olmak isteyen bir yazar. Kelimeleri ve Nazlı’yı çok seviyor, hayatı ve sonsuzluğu anlamaya çalışıyor. “Yaşamak ilerlemek olamaz” diye düşünüyor Cemil, “ancak geride bırakmak olabilir”. Evrenin tekrarını, hayatın sıradanlığını, yaşlanmayı, zamanın bize yaptıklarını ve hazları düşünüyor. Pek çok düşünce ve sohbet arasında, sanki bizi hayatına ve dostluğuna konuk ediyor ve kendisi gibi edebiyata aşık oluyoruz.

Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra

Barış Bıçakçı’nın belki de en dokunaklı romanlarından biri… Ölüm, ayrılıklar ve geride bırakılanlar üzerine yazılmış, ama yine de içinde umut taşıyan bir hikâye. Kaybettiklerimizin aslında hiçbir zaman tamamen gitmediğini, hatıralarla yaşamaya devam ettiğini anlatıyor. Ne de olsa paylaştığımız güzel bir anıyı zihnimizde yeniden yaşamak, mütevazı bir sonsuzluk duygusudur.

Aramızdaki En Kısa Mesafe

Bu kısacık eser, bir aşkın, bir dostluğun, bir şehrin ve en çok da kelimelerin hikâyesi. Yazar bu romanda da büyük sözler söylemeden büyük hisler uyandırıyor. Aşkı, dostluğu ve hayatın içindeki o minik ama kıymetli anları öyle içten anlatıyor ki, okurken bir cümlede kaybolmak ya da bir satırda kendini bulmak kaçınılmaz oluyor. “Hayat” diyor sevgili Barış Bıçakçı, “göründüğü ve yaşandığı gibi değil, her şey hatırlandığı gibi”. Ve bizi can evimizden vuruyor!

Doğum Lekesi Gibi Bir Gülümseme

Bu kez karşımızda bir öykü kitabı var ama her bir hikâye, yazarın kendine özgü dingin ve derin anlatımıyla, hayatın içinden süzülen küçük ama etkili anları ustalıkla yansıtıyor. Karakterler, hayata tutunmaya çalışan; sevmeyi, anlamayı, hatırlamayı bilen ve sevilmeyi arzulayan insanlar. Onların hikâyelerini okurken, kendi anılarımızda, eski dostluklarımızda ve geçmişimizin gölgelerinde bir gezintiye çıkıyoruz.

Son Söz

Bunca övgü ve tavsiyenın sonunda diyebilirim ki, Barış Bıçakçı’nın kitaplarını okumak, bir pencereyi açıp bahar kokusunu içine çekmek gibi. İçinde hüzün de var, umut da… Ne olursa olsun, bahar kelimelerin gücünün peşine takılıyor ve bir gün yine geliyor!